De Schaapherder: Stilte als Verbinding

Een onverwachte start

“Ik rolde eigenlijk bij toeval in het herderschap,” vertelt Marianne. “Tijdens een bezoek aan mijn zusje in Taarlo fietste ik over het Balloërveld. Daar sprak Albert, een lokale schaapherder, me aan. Hij had hulp nodig en vroeg of ik interesse had. Zo begon mijn avontuur.” Vanaf dat moment ging Marianne steeds vaker met de kudde op pad en leerde ze de fijne kneepjes van het vak.

Al snel ontdekte ze dat schapen niet zo volgzaam zijn als vaak gedacht. “De eerste keer dat ik alleen met de kudde op pad ging, dacht ik: dit kan ik wel. Maar zodra ik het hek opende, renden de schapen alle kanten op. Toen besefte ik pas hoe eigenwijs en koppig deze dieren kunnen zijn.”

Een leven in verbinding 

Het werk als schaapherder vraagt om constante aandacht en verbinding met de kudde. “Het veld, de schapen en ik vormen samen een drie-eenheid. Als ik niet in verbinding sta met de dieren, gaan ze hun eigen gang en ontstaat er chaos,” legt Marianne uit. Stilte speelt hierbij een cruciale rol. “In de stilte van de natuur kan ik echt luisteren naar de schapen en horen wat ze nodig hebben. Mijn oren zijn mijn belangrijkste gereedschap; die vertellen me alles over de kudde.”